Sycylia 2024 - grudniowy wypad w cieplejsze rejony Europy

Wyjazd na Sycylię nie był poprzedzony jakimś długotrwałym planowaniem. Mieliśmy wybrać się z Ewą i jej synami na bożonarodzeniowe jarmarki do niemieckich miast i pojechać tam po prostu samochodem. Ale Ewunia stwierdziła, że woli jednak coś dalej, coś co nie będzie wymagało tylu godzin jazdy, a kosztowo zamknie się w podobnej kwocie. Wymyśliła weekendowy wypad do Katanii, a mi pozostało zaakceptować ten plan, bo brzmiało to całkiem nieźle. Wiosną byliśmy w północnych Włoszech, w Wenecji i było super (patrz tu). Pora na południowe rejony tego kraju.

Niejako największą atrakcją miało być wejście na Etnę. To jeden z najwyższych wulkanów Europy i w ogóle ogromna góra. Najwyższy wierzchołek liczy 3340 m n.p.m. ale stoki opadają wprost do morza, więc przewyższenie jest imponujące. Na Etnę można wejść jednak tylko w towarzystwie licencjonowanego przewodnika, bo wulkan jest aktywny, występują różne niebezpieczeństwa no i jak wiadomo - lokalne firmy chcą na tym zarabiać. Ewunia wykupiła taką wycieczkę, w grudniu i tak szczytowe partie pokrywałby śnieg, więc byłoby to wyzwanie. Aby ułatwić sprawę i dać radę w jeden dzień, wycieczka wygląda tak, że podjeżdża się samochodem na wysokość 2000 m n.p.m., następnie kolejką gondolową na 2500 m n.p.m. potem terenowymi samochodami na 2900 m n.p.m. i na sam szczyt wchodzi piechotą, co i tak, tam i z powrotem, zajmuje kilka godzin. 

Lecimy w piątek po południu z Katowic. Jednak o 9:37 rano Ewa dostaje maila od firmy przewodnickiej, że... wejście na szczyt jest niemożliwe z powodu aktywności wulkanicznej. Udział można było odwołać do godziny 9:30... Można wjechać kolejką na 2500 m n.p.m. i dojść na 2900 m n.p.m. Czyli w miejsce, gdzie w normalnym wariancie dojechalibyśmy terenówkami. Bez sensu. Wejść nie na szczyt, tylko na jakieś miejsce na zboczu góry? Co więcej, znajdujemy w internecie informację, że wejścia na szczyt są niemożliwe od wielu miesięcy. A mimo to firmy sprzedają takie wycieczki reklamując, że wejście jest na sam szczyt i wysyłają informację, że jednak nie da się, w momencie gdy już nie można odwołać. W naszym przypadku maila przysłali 7 minut po ostatecznej godzinie odwołania. Ewa pisze im bardzo ostrą odpowiedź, a w dodatku kolejny mail leci do nadrzędnej agencji skupiającej takie firmy. Oczywiście, teraz grzecznie przepraszają i mówią, że nie będzie problemu i pieniądze zwrócą. Czyli jednak da się odwołać, a oni po prostu liczą, że większość i tak zadowoli się takim niepełnym wariantem i machnie ręką. Typowe wyciąganie kasy od nieświadomych turystów. Ewunia nieco obawiała się mojej reakcji, bo wiedziała, że dla mnie to był ważny punkt wyjazdu, ale ja od razu odpuszczam, bo też uznaję, że to nie jest warte niczego. Przynajmniej mogę zabrać lżejsze buty i tylko softshell zamiast górskiej kurtki.

Jedziemy na lotnisko w Pyrzowicach, gdzie zostawiamy samochód na parkingu i pod sam terminal podwozi nas mały busik. Odprawa idzie błyskawicznie, kolejek nie ma, a my lecimy tylko z bagażem podręcznym. Po godzinie wsiadamy na pokład samolotu. Siedzimy po lewej stronie i chwilę po starcie, po przebiciu się przez chmury, na horyzoncie znakomicie widać Tatry i Niżne Tatry. Potem powoli zapada ciemność, a my usypiamy. 

Budzimy się gdzieś nad Neapolem, gdy samolot zaczyna już zniżanie. Lądowanie jest jakieś długie, samolot leci niemal poziomo. Wreszcie przyziemienie, wysiadamy i przechodzimy po płycie lotniska do terminala. Tu muszę odnaleźć lokalną firmę, od której wypożyczyliśmy samochód. Okazuje się, że jej siedziba jest poza głównym terminalem, musimy przejść jakieś 300 m. Samochód wypożyczałem za jakąś śmieszną cenę i teraz wychodzi dlaczego była tak śmieszna. Niby zawierała ubezpieczenie, ale nie chroniące przed niczym, łącznie z kradzieżą. Więc aby być spokojnym, muszę i tak dopłacić 90 euro, przez co cena robi się już znacznie mniej atrakcyjna. Kolejna nauczka - nie ufać ofertom firm-krzaków. Choć przyznam, że samochód bardzo porządny, nowiutki. Ewa, która już bywała w południowych Włoszech, od razu mówiła mi, że nie ma zamiaru tu prowadzić, po wszędzie jest bardzo ciasno i ludzie jeżdżą jak chcą. No cóż, wziąłem na siebie rolę kierowcy, więc ja z tym się zmierzę.

Z lotniska jedziemy szeroką, trzypasmową drogą. Zajeżdżamy jeszcze do Lidla po jakieś zakupy. Mieszkanie, które wynajęliśmy jest niezbyt daleko, ale właśnie wśród ciasnych uliczek. Ewa pisze do właściciela, że będziemy za kilkanaście minut. Ale nawigacja zaczyna nam się gubić, rzeczywiście robi się bardzo ciasno, bo po obu stronach stoją gęsto zaparkowane samochody. Jadę 30 km/h, uważając na lusterka. A i tak wyprzedzają mnie jakieś dzieci na nieoświetlonych skuterach. Włochy to kraj słynący z tego środka lokomocji, tu jest tego zatrzęsienie. Mnóstwo pieszych, jakieś nakazy, zakazy. Jedzie się coraz bardziej nerwowo, w dzień byłoby łatwiej. Zupełnie nieznane, ciasne miasto nie jest zbyt przyjazne. Docieramy w końcu tam gdzie trzeba, czeka i właściciel. Mówi, że należy objechać cały kwartał budynków wokoło i wjechać od drugiej strony, tam jest brama, będziemy mogli wjechać na podwórko i zaparkować. Super, bez tego to postawienie gdziekolwiek auta byłoby niemożliwe. Ale jak objechać? Zakaz wjazdu, ulica jednokierunkowa. Właściciel mówi by nie przejmować się tylko jechać. Ewa też mnie pociesza, że oni tak tu mają. Trudno, jadę pod prąd. Po chwili jesteśmy. Uff... niemal jak w Tbilisi w zeszłym roku (patrz tu).

Mieszkanie okazuje się bardzo fajne, właściciel miły, i choć mówi tylko po włosku, to idzie się dogadać. Chwilę odpoczywamy i idziemy coś zjeść. Już taka godzina, że większość knajp się otwiera (znaleźć tu coś otwartego przed godziną 19 jest naprawdę problemem). Niedaleko jest pizzeria z bardzo fajnym wystrojem i bardzo przyzwoitymi cenami. A to co serwują jest znakomite, o wiele lepsze niż cokolwiek co jadłem w Polsce. Po sycącym posiłku wracamy do mieszkania. Na wieczór nie mamy żadnych planów poza byciem razem.

Rano wstajemy dość późno jak na takie wyjazdy. Mimo, że nie wybieramy się w szczytowe partie Etny, postanawiamy podjechać jej zboczami na parking, skąd startują wycieczki z przewodnikami. Ale to później, naszym pierwszym celem jest miasteczko Taormina, położona kilkadziesiąt kilometrów na północ od Katanii. Postanawiamy skorzystać z autostrady. Kosztuje niewiele, a z pewnością bardzo przyspieszy samą jazdę. Uliczki Katanii nie są dla mnie tak problematyczne jak wczoraj wieczorem. Ruch teraz jest bardzo mały, nie ma też właściwie żadnych skuterów. No i coś widać. Katania okazuje się być dość biedna i obskurna, choć liczy 300 tysięcy mieszkańców, to jednak nie jest to jakieś reprezentacyjne miasto. 

Szybko docieramy do wyjazdu na autostradę. Wreszcie można się rozpędzić. Autostrady muszą mieć wiele lat, nie mają żadnych pasów rozpędowych i awaryjnych, a parkingi to zwykłe place. Na jednym z nich zatrzymujemy się, by sfotografować kryjącą się w chmurach, ośnieżoną Etnę. Może to nie idealne miejsce, ale uznajemy, że potem pogoda popsuje się być może bardziej i nic już nie zobaczymy. Jedziemy jeszcze spory kawałek na północ, docierając do sporych i malowniczych gór, zamykających nadbrzeżny krajobraz. To tu, Taormina. Zjeżdżamy z autostrady. Opłata jest w bramkach ze szlabanem, ale wyłącznie gotówką, trzeba wrzucać monety. Chyba jeden z najstarszych sposobów płacenia za drogi, nie sądziłem że to nadal gdzieś funkcjonuje.

Taormina rozlokowała się na stromych, górskich zboczach. Aby podjechać na płatny parking, pokonujemy kilkanaście serpentyn. Parking jest podziemny, bardzo ciasny. Wychodzimy najpierw dołem, ale nie ma tu żadnej możliwości dojścia, nawet przy drodze nie ma chodnika. Jednak z dachu parkingu są schody, wprowadzające na ciasne uliczki. Trzeba przyznać, że położenie jest bardzo ciekawe, a widoki robią duże wrażenie.

Taormina o tej godzinie też jest raczej pusta. Sklepy się dopiero otwierają, knajpy nadal są zamknięte. Można by wejść o wiele wyżej, ale jakoś nie mamy ochoty gdzieś się wspinać. Kręcimy się po uliczkach, fotografujemy wybrzeże morza i Etnę. Idziemy do starej, całkiem ciekawej, choć niewielkiej katedry. Na szczęście nie jest jakoś specjalnie gorąco, choć i tak jest kilkanaście stopni na plusie. Spacer zajmuje nam jakąś godzinę, postanawiamy wracać do samochodu.

Wyjeżdżamy z parkingu, kierujemy się na południe. Po kilkunastu kilometrach zjeżdżamy w prawo, do jakiejś miejscowości. Zaczyna się tutaj droga, którą można dojechać do parkingu pod Etną. Południowowłoski krajobraz zaczyna ustępować miejscom pokrytym zastygniętą lawą i popiołem. Droga wije się licznymi serpentynami, ale nie jest jakaś przesadnie stroma. Jedziemy i jedziemy. Pojawiają się iglaste lasy, temperatura systematycznie spada. I znów zastygła lawa. W końcu docieramy do parkingu, zostawiamy samochód przy restauracji. Na zewnątrz 8 stopni i bardzo silny wiatr, więc od razu zakładamy kurtki, czapki i rękawiczki. 

Praktycznie na poziomie parkingu jest Crateri Silvestri, położony na wysokości 1986 m n.p.m. Jeden z licznych bocznych kraterów Etny, na szczęście od dawna nieaktywny, więc tuż obok mogą stać budynki. Obchodzimy go wokoło wyznaczoną ścieżką. Z jednym z synów Ewuni idę jeszcze na kolejny krater, wznoszący się ponad nami. Do wejścia jest nie więcej jak 100 m w pionie, ale idzie się po wulkanicznym żwirze. Dwa kroki w górę, jeden w dół. Zupełnie jakby iść po kamienistej plaży - wszystko się sypie, rusza, wpada do butów. Wreszcie docieramy na szczyt. Nie widać stąd może wiele więcej, ale znakomicie widać parking, restaurację, dolną stację kolejki linowej. Sam szczyt Etny kryje się za jakimiś kolejnymi górkami wznoszącymi się wyżej. Robimy kilka zdjęć i wracamy na dół, znów ślizgając się w żwirze.

Pakujemy się do samochodu i ruszamy w drogę powrotną. Tym razem zjeżdżamy innym wariantem, wprost do Katanii. Jedzie się i jedzie, w końcu mamy zjechać z poziomu 2000 m n.p.m. na poziom morza. Mijamy kilka miasteczek, zabudowa gęstnieje, ruch również. W końcu Katania, na autostradę wjeżdżamy dosłownie na chwilę. Znów kluczymy po zapchanych uliczkach, choć dziś stres jest o wiele mniejszy. Ale oczywiście, tuż koło miejsca gdzie mieszkamy wjechać się nie da, cała uliczka zastawiona samochodami. Musze wycofać dobre 200 m, coś objechać... na koniec znów muszę tak jak i wczoraj jechać pod prąd. Ale w końcu docieramy.

Kolejnym punktem jest zwiedzanie samej Katanii, ale tu już samochód nam niepotrzebny, wręcz by przeszkadzał. Idziemy piechotą. Najpierw przecinamy jakieś mniej ciekawe rejony, jest tu niemal pusto. Ewunia jak zwykle ma dość dokładny plan, co by chciała zobaczyć. Są rzymskie i greckie ruiny, potem park w centrum. Z parku podobno dobrze widać Etnę ale... nie dziś. Teraz cała już schowała się w chmurach. Tu już zaczyna się ciekawsza cześć miasta - spora i ładna ulica, zamknięta dla ruchu, tworząca deptak. Ale już kawałek dalej jest zwijający się bazar. Wygląda to co najmniej tak sobie - pełno śmieci i resztek żywności, do tego sprzedawane tu były ryby i owoce morza, więc krążą stada mew, a zapach jest okropny. Później znów jakieś ciekawe katedry i Amfiteatr Rzymski, całkiem nieźle zachowany. I jeszcze kilka ciekawostek. Na sam koniec zamek, położony w bezpośredniej bliskości wynajętego mieszkania. 

Pora na obiadokolację. Mało która restauracja jest już czynna, ale udaje nam się coś znaleźć. Bardzo dobry obiad, każdy bierze coś innego. Pizza, lazania, spaghetti, makaron z cukinią, do tego jakieś włoskie wino, piwo... najadamy się naprawdę do syta i znów za przyzwoite pieniądze. Jest już ciemno, idziemy do małego sklepu obok i robimy zakupy na wieczór i rano. Wracamy do naszego pokoju. 

 

Rano wstaje się ciężko. Planu nie mamy zbyt wielkiego, będzie nieco improwizacji. I tak samochód musimy oddać do godziny 14. Pakujemy się, zostawiamy klucze. Jedziemy na południe, naszym celem jest miasto Syrakuzy. Znane już z czasów starożytnych. Droga jest nudna, choć z jednego z parkingów znów fotografujemy ośnieżoną Etnę. Ale potem już tylko autostrada, nic ciekawego, nawet widoków nie ma żadnych. Mijamy tylko wiele dość długich tuneli.

Pierwszym celem w Syrakuzach ma być park archeologiczny. Ale mimo że całość objeżdżamy kilka razy, nie ma gdzie zaparkować, a do samego parku jest... zakaz wjazdu. Nawigacja nie umie nam wskazać, gdzie mamy jechać. Oczywiście żadnych oznakowań przy drodze. Odpuszczamy i kierujemy się do monumentalnej bazyliki. Jest to chyba jakieś miejsce pielgrzymek, bo tu z kolei są tłumy, ale tu udaje się zaparkować. Robimy kilka zdjęć, ale ani to nie jest jakiś ciekawy obiekt, ani nawet zabytkowy. Postanawiamy pojechać do południowej części miasta.

Tu jest podobnie jak w Katanii, choć ulice są szersze. Ale można zapomnieć by gdziekolwiek stanąć, i mimo kręcenia się nic nam nie udaje się znaleźć. Bez sensu totalnie. Wkurzeni jedziemy na północ. Tam są jakieś chyba wojskowe koszary i jest droga nad samo morze. Ale to kilkaset metrów do przejścia, morze jak morze, nie ma nawet normalnej plaży. Robimy kilka zdjęć i wkurzeni jedziemy z powrotem do Katanii. Będziemy maksymalnie za godzinę. Ewa usiłuje znaleźć jakąś restaurację, ale nie ma niczego. Coś namierzamy na wjeździe do Katanii, ale istniejący na mapach Google obiekt w rzeczywistości nie istnieje. Ewunia poddaje się, ma już tego dość. Ja w sumie też. Jadę prosto na lotnisko. Czasu będziemy mieli nieco więcej, trudno, zjemy coś w okolicy.

Oddajemy samochód, kierujemy się do terminala. Zapraszam wszystkich do restauracji pod Złotymi Łukami. Posiłek i to niewyszukany, bo bułki z mięsem i frytkami, dla czterech osób kosztuje więcej niż doskonały obiad z winem pierwszego dnia... masakra. Przechodzimy odprawę i czekamy na zatłoczonej hali niemal 2 godziny. W końcu boarding. Z płyty lotniska doskonale widać Etnę, które teraz wyszła z chmur. Ewunia robi jej ostatnie zdjęcie już przez okno w samolocie. 

Kołowanie, start... w samolocie jest strasznie gorąco, ciężko nawet się zdrzemnąć. Lot trwa niemal 2,5 godziny, zniżanie jest w gęstych chmurach. W Katowicach pada i są 3 stopnie... brrr. Pozostaje nam jeszcze odebranie samochodu z parkingu i powrót do domu. Czujemy spore zmęczenie i szybko kładziemy się spać. Rano wracam do Warszawy, do pracy.

Wypad był zaplanowany na krótko przed, był dość spontaniczny ze względu na zmianę w planach w ostatniej chwili. Na Etnę nie weszliśmy, ale byliśmy bardzo blisko niej i robi wrażenie. Południe Włoch jest rejonem biednym, zaniedbanym, mimo ogromnego potencjału turystycznego. Jak dla mnie to coś takiego - polecieć i nie wracać. Ruch uliczny, sposób jazdy, ciasnota - było dość odstraszające. Za to spodziewałem się dużej ilości czarnoskórych i ogólnie imigrantów z Afryki, a właściwie widzieliśmy może z 5 takich osób, byli właściwie sami Włosi mieszkający tam od pokoleń.

Większość zdjęć wykonałem ja, ale kilka, szczególnie te ze spaceru po Katanii są autorstwa Ewuni. Dziękuję za możliwość ich udostępnienia.